12 januari
Om kwart voor 9 worden we opgepikt door iemand van de duikbasis. Aldaar moeten we wachten op nog 3 duikers. Als die na een half uur nog niet zijn op komen draven wordt de duikspot gewijzigd. Ik ga mee op de boot. Er wordt een uur gedoken en Gooijert ziet weer een mooie naaktslak. Verder is er niet zo heel veel vis. We zijn ergens in de middag weer terug en chillen op het strand. In de avond gaan we weer te water, ’s avonds is het toch leuker. We gaan dit keer alleen snorkelen over de zandbodem. We zien heremietkreeften rennen, heel veel slakken met en zonder huis, garnalen, octupusjes, sanddollars en wederom een sepiola. Nu zien we ook een minituur sepia. Verblind door het licht van Gooijert zijn duiklamp blijft de baby sepia voor de camera zweven. Gooijert fotografeert lekker door. Niet alles lukt uiteraard, maar toch zitten er weer juweeltjes van foto’s tussen. We vinden wat skeletten van sanddollars (platte zee-egel) en nemen die mee. We nemen nog een borrel voordat we gaan slapen.
13 januari
We zijn vroeg wakker en ontbijten op ons terrasje. De vogel met kuif heeft blijkbaar honger, want die landt op mijn bak yoghurt en eet van de muesli. Het moet niet gekker worden. Hij komt een paar terug, maar als ik mijn fotocamera gereed heb dan komt hij niet meer. Weer worden we opgehaald door iemand van de duikbasis. Ook dit keer is er weinig communicatie en weer komen er een aantal duikers niet opdagen. Dus weer wordt de duikspot gewijzigd. Ik ga dit keer niet mee op de boot, maar wandel op mijn gemak terug naar onze hut. Bij het stukje mangrove waar ik langs loop zie ik prachtig gekleurde krabben in de blubber zitten. Die moet ik nog maar eens op de foto zetten.
De prikkende dokter
Als Gooijert aan het duiken is werk ik mijn administratie even bij. Gooijert is redelijk snel terug van zijn duik en is erg enthousiast.
We gaan even snel zwemmen en wachten dan tot het 13 uur is. Vandaag krijgen we namelijk hooggeëerd bezoek van het Mauritiaanse Ministerie of Health. Gisteren kregen we te horen dat er iemand voor ons langs kwam en we hebben werkelijk geen flauw idee waarom.
De man is 10 minuten te vroeg en hij identificeert zich.
Hij checkt of wij Cornelia Ponsen en Gooijert van der Veer zijn en vraagt of we 11 maanden geleden in de Dominicaanse Republiek waren. Dat klopt allemaal. We begrijpen dat hij bloed gaan afnemen bij ons en ik krijg het spaans benauwd. Ik ben als de dood voor naalden. Hij neemt bloed af omdat er in de DR malaria heerst en ze willen weten of wij zijn besmet. Ik ben als eerste aan de beurt en ik vertel hem dat ik niet ga kijken en bang ben voor naalden. Toegegeven het prikje in mijn vinger valt mee, gelukkig zat ik net aan de cuba libre. Gooijert is daarna aan de beurt en die ondergaat het allemaal koelbloedig.
We krijgen alleen te horen als de uitslag positief is (voor ons negatief dus). Kortom als we malaria hebben dan komt de dokter. We vinden het allemaal een redelijk kansloos verhaal. We zijn hier al 2 weken en ik word overal ter wereld lek gestoken door muggen. Alsals ik malaria zou hebben heb ik waarschijnlijk al 100-den mensen besmet.
Sanddollars
In de middag snorkelen we voor de deur we vinden tientallen sanddollars, levend maar ook de skeletten. Ondanks dat we al een lekker kleurtje hebben is het verbrandingsgevaar nog altijd aanwezig dus snorkelen we niet te lang. Na het eten duiken we nog een keer het water in, we zoeken de zandbodem af en vinden wederom een sepiola. Deze is echt heel erg klein, het beestje meet net 1 cm. Het mini inktvisje blijft voor de camera van Gooijert zwemmen en ineens zwemt er een piepklein geel doperwtje mee. Of het nou een heel klein inktvisje is of een koffervisjes weten we niet. Ik schiet namelijk in de lach en daardoor loopt mijn duikbril vol en ik moet even naar naar adem happen. Het kleine erwtje zie ik later nog een keertje, maar we ontdekken maar niet wat het is. Dan zien we een toffe rog voorbij zwemmen, geen groot exemplaar, maar deze pantertorpedorog is totaal niet schuw.
Reageer