9 februari
Ga je mee naar Medan dan?
We gaan naar Pulau Weh, yess. Rond een uurtje of 11 staat onze taxi naar Medan klaar. Hij brengt ons in een kleine 4 uur naar ons airport hotel Horison Sky Medan. Onderweg zien we weer de enorme palmolie plantages. Triest omdat we weten dat dit ooit allemaal ongerepte jungle vol met wildlife was.
In het beschermde park Gunung Leuser leven nu weer 5000 wilde en semi wilde orang oetangs.
Een aantal jaar geleden waren dat er maar 2000. Maar dan nog is 5000 veel te weinig, helemaal als je weet dat ze maar eens in de 6 jaar een jong krijgen Hun leefgebied wordt steeds kleiner door de vraag naar palmolie. En zelfs het beschermde park staat onder druk. Er liggen plannen klaar om wegen dwars door het park aan te leggen, wat zou betekenen dat het park in 9 delen wordt opgesplitst. We kunnen alleen maar hopen dat dat niet gebeurd.
Wat we helemaal vergeten zijn te vertellen is dat onze gids (via Junia guesthouse) die ons leidde in het Gunung Leuser, “praatte” met 1 van de orang oetans. Hij had er 1 gespot en maakte geluiden naar het jonge vrouwtje. Nieuwsgierig en voorzichtig kwam ze steeds dichterbij. Hij heeft ze nooit gevoerd of aangeraakt en dat was voor ons een reden om hem in te huren als gids.
Mina
Een voorbeeld is Mina. Zij is 1 van de eerste orang oetan vrouwtjes die zijn opgenomen in het park. Als baby van 1 jaar werd haar moeder gedood en werd ze als huisdier gehouden. Haar eigenaar noemde haar toen Mina en die naam heeft ze nog steeds. Als peuter kwam ze in de opvang terecht (die inmiddels is gesloten) en daarna in het park. Daardoor is Mina heel erg gewent aan mensen. Een aantal gidsen hebben haar (en andere orang-oetang) illegaal gevoerd met de hand. Al deze dieren weten feilloos wie die gidsen zijn en zijn nu een soort van bedreiging. Want ondanks dat deze gidsen nu niet meer voeren, worden ze achtervolgt door hun “belagers”. We hebben het zelf gezien dat een gids met 2 toeristen langs ons heen kwam lopen en werd achtervolgt door een vrouwtje orang-oetan. Ons lieten ze met rust maar de gids en zijn 2 klanten hadden het benauwd.
Sinds 2016 worden de orang-oetang helemaal niet meer bijgevoerd en groeit het aantal gelukkig weer.
Medan en de luchthaven
Terug naar Medan, ons hotel zit echt in de luchthaven. Er is geen fluit te doen, de hotelkamer zelf is prima, 2 grote bedden, een warme douche, toilet en wastafel. We zetten een kop thee en we bekijken daarna wat winkeltjes. We besluiten te eten in het restaurant van het hotel. Het eten is niet geweldig, we nemen er een Bintang bij. De livemuziek in het restaurant is ronduit vals. Uiteindelijk rekenen we 305000 rupiah (19 euro) af. Flink duurder als we gewent zijn en deze overnachting incl ontbijt kost 35,00 euro. We worden ergens middenin de nacht wakker van een machine. Een droger, een vaatwasser, een wasmachine?
Geen idee, daarna stopt het weer om vervolgens na 3 kwartier weer aan te gaan. Ik bel naar de receptie wat dat geluid in godsnaam is. Oh dat is de keuken. Please shut it down. Dat doen ze voor 1,5 uur daarna begint het geluid weer. Als het even rustig is tussen de keukenmachines door gaat er een irritant riedeltje af. Kortom vanaf 3 uur hebben we geen oog meer dicht gedaan. Het ontbijt is ook al niet echt bijzonder, maar we drinken wel de theepot leeg haha.
Vliegen naar Banda Aceh.
Onze vlucht gaat pas om 18.15 uur naar Banda Aceh. We doen dus zeer rustig aan. Alles wordt gescrubd (met de inhoud van het zoutvaatje), geschoren, geëpileerd en gewassen. Om half 1 checken we uit. We verdoen onze tijd in en rondom het vliegveld. We checken in zodra het kan en we eten een hamburgertje en dan mogen we eindelijk door de gate. Het is dan nog even zoeken waar we heen moeten. We komen uit bij een bus en dan worden we naar ons vliegtuig gereden. De vlucht zit goed vol en er zijn wel geteld 6 blanken mensen in te vinden. Bij het vliegveld van Banda Aceh worden we gelijk opgevangen door een taxi chauffeur. Hij brengt ons naar hotel Seventeen. Morgenochtend rond 6 uur pikt hij ons weer op en dan brengt hij ons naar de ferry. We slapen prima.
10 februari
Met de fast ferry naar Pulau Weh
Bij het uitchecken om 6 uur krijgen we bij de receptie ons ontbijtje mee. Kwart over 7 vertrekt de fast ferry (kaartje 5 euro pp) en als we na 3 kwartier aankomen op Pulau Weh (Sabang) nemen we daar weer een taxi die ons naar Pele’s Place brengt. We betalen daarvoor 200000 rupiah (12,50 euro). We huren een brommer bij de accommodatie voor 80000 rupiah voor 24 uur. Dan sjezen we een kwart van het eiland rond. Onderweg zien we prachtige jungle en lopen naar een waanzinnig mooi strandje. We scoren wat bananen, brandstof in een plastic fles voor de brommer en een cola en komen tot de conclusie dat je geen bier in de winkels kan kopen vanwege de sharia wet. Een biertje koop je dus bij een niet moslim restaurantje en gelukkig verkopen ze bij Pele’s Place ook een lekker Bintang biertje. Hier zijn het blikjes van 330 cl en kosten 40000 rupiah. Voor datzelfde bedrag hadden we een halve liter in Bukit Lawang.
11 februari
Duikshops Pulau Weh.
We gaan wat duikshops af voor informatie. De prijzen liggen dicht bij elkaar. Het duiken is hier verrassend goedkoop. Gemiddeld betaal je rond de 20 euro voor een duik. Bij sommige duikstekken kan ik snorkelen, bij andere niet.
Na ons brommeravontuurtje nemen we een plons in het water. Op nog geen 10 meter van onze bungalow kunnen we het water in, geen zand maar kiezels. Maar de onderwaterwereld verrast ons enorm. We hadden niets van het huisrif verwacht, maar we zien prachtige grote scholen papegaaivissen (nooit eerder gezien), mooie koffervissen, bizar grote paarse en roze zeesterren. Het koraal is wat beschadigd en niet heel gekleurd of uitbundig maar er is veel leven te zien. Het zeewater prikt op mijn huid. Dan zie ik ineens roze sliertjes en balletjes…….. oeps het zijn neteldiertjes. Datzelfde bijtende spul waar we in de Filipijnen zoveel last van hadden. Het is aanzienlijk minder maar het prikt genoeg om het water uit te gaan. Ook Gooijert voelt het prikken. Kortom snorkelen doe je in een ninjapak, haha.
Onze bungalow is echt tof, een mooi groot terras met uitzicht op zee. De kamer is ruim met een groot bed met klamboe en openslaande deuren naar een ruim terras. De badkamer is wel verouderd maar er is warm water tot mijn verrassing.
Vanavond doe ik mijn eerste poging om de Melkweg te fotograferen, maar als ik klaar ben kom ik erachter dat ik niet aan de goede kant aan het fotograferen was.
12 februari
Snorkelen bij Pele’s Place Pulau Weh.
Als het vloed is snorkelen we voor de deur bij Pele’s Place. In een strak zwart lycra tenuutje plons ik het water in. We gaan rechts af, maar daar wordt het verderop toch iets minder mooi. We snorkelen een stuk terug en komen nog een kleine karetschildpad tegen.
Als het laag water is kan je nagenoeg niet het water inkomen. Aangezien je dan buikschuivend over het koraal heen moet. Niet bevorderlijk voor huid, kleding en het koraal zelf.
We nemen het junglepad richting Ibioh. Dit pad is hier en daar flink ingestort. In Iboih eten we een uitgebreide lunch. We vinden een tentje bij de pier waar je zelf je rijst en bijgerechten kan opscheppen. We nemen er een verse kokosnoot bij.
’s Avonds probeer ik net als gisteren de Melkweg te fotograferen, maar de maan, de wind en bewolking gooit wat roet in het eten.
13 februari
Bubble addict.
Deze ochtend gaan we op tijd op pad. Half 9 worden we naar Gapang Beach gebracht door de manager van Pele’s Place. Hij dropt ons bij Bubble addict. Gooijert gaat duiken. Rond 10 uur ligt hij in het water voor de deur van de duikshop. Het huisrif is oké, maar niet om reuze enthousiast over te worden.
Snorkelen Gapang Beach
Aangezien de volgende duik pas om kwart over 2 is, gaan we tussendoor nog even snorkelen. De wind is toegenomen en er staan flink golven. Het zicht is niet best dus we zijn na een half uur alweer terug. De 2e duik is een bootduik en die is stukken beter. Kappersgarnalen, oesters, murenes en weer een karetschildpad komen o.a. voorbij zwemmen.
Eten doen we in Ibioh, bij een tentje met etalage en gordijntje kiezen we mie goreng uit. Ik met ei, Gooijert met kip. Tot nu toe heb ik hier nog een hap vlees gegeten aan gezien het alleen maar kip is.
Die etalages met gordijntjes zijn overigens prima te doen qua eten. Het is lekker en goedkoop. We betalen nu voor 2 borden mie goreng met een kop thee 45000 rupiah (3 euro)
Milkyway
Ik doe nog 1 poging om de Melkweg te fotograferen, maar helaas is de maan voller aan het worden, dus lukt het niet goed meer. Voor de geïnteresseerden: S 30 seconden F4 Iso 1250, handmatige scherpstelling en de app “planets” voor de locatie van de Melkweg.
14 februari
Kilometer NUL
Na het ontbijt op het terras aan zee pakken we onze spullen in voor een brommertocht. We gaan richting kilometer nul. Dit punt ligt op het meest noordelijke punt van het eiland. Voordat we aankomen maken we nog even een heftige regenbui mee. We schuilen onder de bomen en daar zien we een monsterlijk grote spin.
Na de regen zetten we het beest op de foto en vervolgen we onze weg naar Kilometer NOL, zoal ze het hier noemen. Ze hebben er een abstract bouwwerk gemaakt en even verderop zijn er trappen boven de jungle aangelegd.
Hier en daar zijn de houten planken doorgerot of liggen ze los. Maar dat was nog niet het ergste obstakel. Op de route zitten 2 makaken elkaar te vlooien en die gaan niet uit de weg. Gooijert gaat voorop en probeert de dieren weg te jagen maar het mannetje dreigt flink en gaat niet opzij. Een moslim achter ons zegt: heb je eten bij je? Je moet ze eten geven.
Nee natuurlijk niet doos, we gaan ze vooral niet voeren want daardoor is dit gedrag ontstaan. Rambo Gooijert plukt een tak uit een boom en laat zich niet uit het veld slaan. De grote tak maakt indruk en de makaken gaan weg. De route vonden we niet heel boeiend, dus we gaan terug naar onze brommer. Bij de kraampjes proeven we nog wat plastic uitziende vruchten die niet lekker zijn en kopen een mango. We rijden langs een grote groep makaken die ons verder met rust laten, haha. Kilometer Nol krijgt van ons een dikke NUL!
Batu Kapal beach
Dan stoppen we bij het idyllisch prachtige strandje Batu Kapal, waar we van de week ook waren en maken daar wat foto’s.
We toeren lekker verder, het is op de wegen super stil en we rijden uiteraard links. Bij bochten moet je toeteren voor als er tegenliggers komen, maar dat zit nog niet echt in Gooijert zijn systeem. Het is onderweg echt prachtig!
Het valt ons op dat er overal enorm veel troep langs de weg en de kustlijnen ligt (behalve bij Batu Kapal. Vooral veel plastic…….. Ook is er overal veel leegstand, restaurantjes en kraampjes zijn gesloten. We eten bij strand Pasir Putih nasi goreng en geven de kippen ook wat.
Pria Laot waterval
Dan rijden we naar Pria Laot voor de waterval. Zover als we kunnen gaan we met de brommer. De rest doen we lopend, maar het betonnen pad naar de waterval is hier en daar ingestort (zoals eigenlijk alle wandelpaden op het eiland). We klauteren over de rotsen en komen uiteindelijk uit bij een prachtige waterval. We zijn met zijn 2-en dus we besluiten om naakt te gaan zwemmen. Gooijert staat al in zijn blote kont en net op dat moment komen er nog 2 toeristen aanlopen. Jammer, maar de zwembroek gaat weer aan. Het water is heerlijk.
Daarna gaan we nog even langs de duikschool om te vragen hoe laat er morgen wordt gedoken. Onze manager zegt dat er op vrijdagochtend niet wordt gedoken en Gooijert heeft een afspraak voor 2 duiken in de ochtend. Eén of andere moslim heeft bedacht dat er op vrijdagochtend geen watersportactiviteiten mogen worden uitgevoerd.
Als we deze dag op de brommer terug komen bij onze bungalow duiken we het water in om even te snorkelen voor de deur. Mijn duikbril is waardeloos. Het ding knelt en loopt steeds vol met water. Op zoek naar een nieuwe dus.
Bij duikshop Bubble Addict hebben ze een bbq georganiseerd en er is een kampvuur op het strand. Nou dat klinkt mooier als het was. Het eten was lekker maar het kampvuur stelde niet zoveel voor. We drinken nog 2 biertjes en dan geloven we het wel. Op de brommer gaan we in het donker terug naar Pele’s Place.
15 februari
Pizza eten
De eerste duik is inderdaad om 14 uur. Deze ochtend maken we eerst een wandeling langs de kust vanaf Pele’s Place maar nu gaan we naar rechts. Ook hier is het pad aardig ingestort en op den duur kunnen we niet verder. We zien 2 varanen onderweg.
We stappen op onze brommer en gaan naar Gapang beach. Eerst een nieuwe duikbril kopen voor mij, we slagen al snel. Gooijert maakt een duik om 14 uur en nog 1 om 16 uur. Helaas is bij de 2e duik zijn duikbril kapot gegaan en zit er water in zijn cameralamp.
We besluiten om bij Pele’s Place te eten. Ze hebben hier namelijk sinds een jaar een heuse pizzaoven, dus we bestellen pizza peperoni. Maar let op… de oven gaat niet aan. Nee de bodem wordt gebakken op een platte ronde pan, de groenten en salami worden gebakken in een andere pan. Er wordt tomatensaus op de warme bodem gesmeerd, daarop gaan de groenten en dan de geraspte kaas en wat olie. En hou je vast, de kaas wordt met een gasbrander geflambeerd . We kijken vol verbazing toe, maar toegegeven de pizza smaakt prima, haha.
16 februari
Rubiah island
Vandaag gaan we met de boot naar Rubiah eiland, dat eilandje ligt voor ons neus maar is net te ver om te zwemmen. Eerst gaan we nu op zoek naar een nieuwe duikbril voor Gooijert. Ook die vinden we snel in Iboih bij een snorkelwinkel. Dan kopen we een ticket voor 100.000 rupiah en wachten we op de steiger tot een boot ons meeneemt. Je betaald niet per persoon maar per boot. Op het eiland zien we heel veel restaurantjes en shopjes bij de haven. Ook daar liggen alle moslimtoeristen met zwemvest te spartelen in het ondiepe en afgezette water. Daar gaan wij dus vooral niet heen. We volgen een betonnen pad (uiteraard ook hier en daar ingestort) en komen uit op een strandje die wij kunnen zien vanaf onze bugalow bij Pele’s Place. We gaan het water in en het is echt erg mooi! Na deze snorkeltocht gaan we op zoek naar een ander strandje en volgen het betonnen pad.
Het pad wordt smaller en onbegaanbaar maar we zetten door.
De spinnenwebben inclusief spinnen worden steeds groter en het pad houdt dan op.
We geven het op en gaan terug. Bij het strandje waar we eerder waren drinken we eerst wat en gaan dan weer het water in. Nu gaan we naar links, we zien een octopus en een zwart wit gevlekte murene.
Het is echt vet mooi en we vinden nog een mooie schelp. Terug op het strand nemen we wat te eten en we leggen de schelp neer. We zien niets in de schelp maar hij is toch wat zwaar. Het Indonesische vrouwtje kijkt naar de schelp en tilt hem op, dan zie ik een harige poot bewegen. Oeps zeg ik en ik pak de schelp op. Ze zegt dat het oké is om het dier eruit te halen, maar ik zeg NO NO NO it’s alive! Geschokt breng ik de schelp met rode harige heremietkreeft terug naar zee.
Verbrande kuitjes en rug
Als we voor de derde keer te water willen komen we tot de ontdekking dat mijn kuiten en Gooijert zijn rug aardig zijn verbrand. Ik heb dit keer alleen in een shirt gezwommen, stom! We besluiten terug te gaan. Geen idee hoe we terug moeten dus we wenken een boot die komt aanvaren of we mee mogen, nee dat mag niet. Op het ticket van de boot staat een telefoonnummer en dat moet je bellen. Handig om te weten want wij hebben geen telefoon bij ons. We worden naar een restaurantje gestuurd en daar is iemand die ons terug vaart.
