Riung in Flores.
Op weg naar Riung dus. Bij het blauwe stenen strand (blue stone beach) stoppen we voor een lunch en verder tuffen we gewoon lekker door. Rond 15 uur komen we aan bij Riung guesthouse. Ons verblijf voor de komende 6 dagen. We installeren eerst een waslijn en soppen wat kleding schoon.
De kapitein van een boot komt kennis maken en verteld over zijn tochtjes. Die hebben we gelijk geboekt. De kosten, 850.000 rupiah voor 2 personen. We gaan snorkelen bij 17 islands en ook de vleerhonden bekijken. We hebben er zin in.
Bintangs in Riung.
Het is bloedheet en we hebben trek in een biertje. Het is even zoeken maar bij een shopje verkopen ze koude Bintangs. We gaan hier in de avond ook eten. Het indo mannetje legt wat uit wat wat is en Gooijert mag zelf scheppen. Ik niet, ik moet aanwijzen wat ik wil en hij schept op. Nu hadden we al een verkoelende douche genomen, maar het zweet gutst weer uit ons lijf.
Snorkelen bij 17 islands.
Op maandag 20 januari worden we om 8 uur opgehaald en naar de haven gebracht. Eerst gaan we naar een eilandje met mangrove waar de vleerhonden leven.
Het zijn er ontelbaar veel! Geweldig om ze te zien hangen, vliegen en krijsen. Daarna varen we verder naar de eerste snorkelstek midden op zee. Althans het lijkt midden op zee. De zee is zo vlak als een spiegel en de zon schijnt volop. Ik trek mijn ninja pak aan, Gooijert alleen zijn shirt met lange mouw. Het is prachtig onderwater, hoogtepunt van dit snorkel uur was wel de bidsprinkhaankreeft die niet in een holletje zat. Aan deze kant van Flores vind je geen haaien, schildpadden of manta’s, die vind je aan de andere kant.
Tijdens het fotograferen probeerde hij Gooijert ook aan te vallen, hihi. Dan varen we naar een volgend eilandje en vanaf de strand gaan we snorkelen, het is hier weer heel anders en hier is het hoogtepunt hier is een mooi slakje op de rotsen.
Dan staat onze lunch met gegrilde vis, rijst, mie, aubergine en fruit klaar.
Zee-egels.
Het strand en onder water ligt hier vol met de meest mooie skeletjes van zee-egels. In een plastic tasje die ik vind op het strand (het ligt hier helaas ook vol met plastic) verzamel ik er wel een stuk of 30.
Als we bij nog een andere plek gaan snorkelen gaan het flink waaien en zijn Gooijert zijn benen ondanks het smeren met factor 30 toch verbrand. Ik ben blij met mijn ninjapak want het beschermt mij niet alleen tegen verbranding maar ook tegen de plankton die hier en daar te vinden is in het water. Nu zien we naast prachtige koralen, vissen, sponzen, slakken en schelpdieren een grote bultkoppapegaaivis. Het is dier is een dikke meter groot en wat verlegen. Hij zwemt ook wat dieper, maar indrukwekkend is hij zeker. Ook zien we een poon met zijn prachtige vleugels.
De terugrit is nu wat onstuimig met tegenwind en wat meer golven. Al met al een zeer geslaagde dag.
Een slechte dag in Riung.
Niet zoveel over te schrijven. Op dinsdag 21 januari ben ik ben ziek, dus ik slaap zowat de hele dag. Of ik iets verkeerde heb gegeten, zonnesteek, griep of malaria heb, geen idee. Ik ben heel erg moe, misselijk en heb hoofdpijn. De eigenaren van het guesthouse zijn onwijs lief en bezorgt. We komen wat geld tekort en nu blijkt dat de atm in Riung dus gewoon niet werkt met buitenlandse passen. We proberen de enige atm en 2 banken. Ze wisselen geen euro’s. Nu hadden we ons toch goed voorbereid en ja hoor in Riung zit een atm, maar goed die werkt dus niet, voor buitenlandse passen, dat hebben we nergens gelezen.
Uiteindelijk gaat Gooijert alleen met de motor naar de dichtstbijzijnde atm om geld te pinnen. Dat is dus meer dan een uur rijden. Onderweg ziet hij buffels in de modder liggen en passeert hij apen. Naar een atm zoeken die ook daadwerkelijk geld uitspuugt was nog even een zoektocht, maar uiteindelijk lukt het hem.
Pech onderweg.
Op de terugweg verliest hij helaas zijn telefoon, hij zoekt en zoekt en krijgt hulp van wat locals, maar de telefoon wordt niet gevonden. Het is ook lastig zoeken als je niet precies weet waar je hem verloren bent. Bij terugkomst gebruiken we de hotspot van de eigenaar om de simkaart te blokkeren. Een beetje een baaldag vandaag dus.
Weer naar 17 islands.
Ik voel me gelukkig een stuk beter. Ik slik wel paracetamol vandaag en doe rustig aan. We snorkelen dit keer met nog 2 mannen erbij die gisterenavond zijn gearriveerd in het guesthouse. De 1 is Nederlander de andere een Duitser. De vleerhonden slaan we over en we snorkelen weer op andere plekken. Wederom zien we een mooie onderwaterwereld, maar op 1 plek ook heel veel dood koraal. Op een strand doen we nog een beachclean up maar helaas zit ons plastic tasje al snel vol. We zien dit keer maar liefst 3 bidsprinkhaankreeften, jemig wat zijn die beesten toch mooi!
En we zien 2 soorten visjes die heel sierlijk zijn, 1 is een jonge harlekijn diklipvis, de andere is een jonge humpack grouper.
Dit keer zien we ook langoesten maar ook heel veel babyvisjes. Zoals een kleine blauw gestippelde pijlstaartrog en een langoest van 5 cm, zo lief! 
Op de terugweg nemen we wat biertjes mee en kletsen nog wat na met zijn 4-en op de veranda. Inmiddels regent het en het was vandaag wat minder zonnig. Niet erg want het was onwijs heet de afgelopen dagen. De stroomt valt een paar uur uit.
Donderdag 23 januari
We pakken we later in de ochtend de brommer. Eerst boeken we een ticket om vanaf Soa naar Labuan Bajo te vliegen op 26 januari. Een autoritje zal namelijk 12 uur gaan duren en nu worden we met de auto naar Soa gebracht (rit van 4 uur) en vliegen we 35 minuten. Qua geld scheelt het niet zoveel, maar qua tijd wel.
We maken een ritje rondom Riung. Eerst wordt de achterrem gefikst en niet veel later moeten we de achterband oppompen. We vervolgen onze weg weer. Het landschap is aan deze kan van Flores compleet anders. Hier geen boomvarens, bamboe en jungle, maar kale rotsen, gras en struiken. Ook zijn de huizen hier veel eenvoudiger, het is het platteland en de mensen lijken een stuk armer.
Makaken.
Wederom zien we makaken langs de weg maar die laten zich niet fotograferen. De waterbuffels nemen weer een heerlijk modderbad en laten zich wel fotograferen.
Een drone vinden ze vreemd dus dat bekijken ze nieuwsgierig. Bij het strand bij Eden Eco Lodge maken we een stopje, geen bijzonder strand en geen helder water dus we besluiten weer terug te tuffen.
De achterband wordt weer zacht, zo zacht dat we niet verder kunnen.
Lekke band in Riung.
We zoeken een bandenplakboer langs de weg. Die vinden we al snel, we moeten een nieuwe achterband kopen.
Hij is al eens gerepareerd en daar weer lek gegaan. Vooruit dan maar. Een dure brommer zo. Bij het indo meneertje in het dorp willen we een biertje en cola kopen, maar er is niemand. Dan zie ik dat hij op de grond in diepe slaap is. We besluiten het biertje en colaatje mee te nemen en later af te rekenen. Dan gaan we naar een prachtig uitzichtpunt langs de kust van Riung. Misschien dat deze foto binnenkort wel te koop is bij werkaandemuur.
Op een vrij nieuwe asfaltweg is het lekker tuffen maar toch uitkijken geblazen want er zitten al gaten in de weg of de weg is hier en daar overstroomt met modder. Op het uitzichtpunt drinken we ons drankje en gaan weer terug.
De stroom is weer uitgevallen en we gaan naar restaurant Pato richting de haven.
Romantisch dineren in Riung.
Bij kaarslicht denken we te dineren, maar net als ons eten wordt gebracht is er weer elektriciteit, dus dineren we romantisch bij tl verlichting, haha.
De hele dag zijn we weer kinderen tegen gekomen die uitbundig zwaaien naar ons en mrs en mr naar ons roepen. Er zijn weer nieuwe gasten gearriveerd in het guesthouse, een Nederlander en Poolse jongen. Zij vergezellens ons de volgende dag op de snorkeltrip. Prima want daardoor betalen we nu 300.000 rupiah pp.
Om half 8 worden we opgehaald op vrijdag 24 januari voor onze snorkeltrip. Met de brommer worden we naar de haven gebracht. We gaan weer naar de vleerhonden, maar dit kunnen we niet zo dichtbij komen. Afgelopen week hadden we veel meer geluk dus. We snorkelen op 3 verschillende plekken en het is weer prachtig. De zee is weer zo vlak als een spiegel en het is een zonnige dag met wat bewolking. We zien weer de gebruikelijke vissen, enorm veel zeesterren, maar ook weer de bidsprinkhaankreeft, koraalduivels, grote sponzen en zeenaalden. Deze keer geen nieuwe of spectaculaire dingen kunnen ontdekken. Maar het was een toffe dag.
We lopen terug naar ons guesthouse en kopen een ijsje voor onderweg. Uiteraard nemen we ook een drankje mee voor bij ons terras. Met de Nederlander en Pool gaan we eten. Zij vertrekken hier morgenochtend weer en voor ons breekt morgen de laatste dag aan in Riung.
De laatste dag in Riung.
Breekt aan op zaterdag 25 januari. We pakken de brommer nog een keer en tuffen wat rond. Dan wordt de weg wel heel slecht en aangezien de brommer kapotte schokbrekers heeft is dat niet heel fijn. 
Een pauze nemen we even bij een uitzichtpunt en daarna gaan we terug naar het dorp.
We willen wat drinken, maar dat valt nog niet mee. Er is veel gesloten. We vinden een guesthouse waar we een biertje kunnen drinken. Het personeel komt gezellig naast ons zitten en de dames staren ons aan en stellen vragen. We zitten nou niet bepaald relaxed hier dus we vertrekken weer snel. We chillen daarna nog even bij ons appartementje en na het eten gaan we met de brommer naar de steiger om de Melkweg te fotograferen.
Wings.
Om 6 uur worden we met de taxi naar Soa gebracht. We vliegen met Wings vanaf Soa naar Labuan Bajo. Een binnenlandse vlucht. Voel je hem al aankomen? Wij hebben nooit zoveel geluk met binnenlandse vluchten (zie Filipijnen en Costa Rica). We komen na 3 uur aan in Soa. We kunnen na 10 minuten inchecken, maar ze kunnen ons niet vinden in het systeem. Wat blijkt? De betaling van de tickets was niet gelukt, dus we hebben helemaal geen tickets! Ter plekke kunnen we een ticket regelen bij het kantoor van Wings (tevens Batik Air en Lion). Ze nemen daarbij onze bagage niet mee zien we. We gaan weer terug naar incheckbalie en dan komen ze tot de conclusie dat onze bagage niet is betaald. Dus ik loop weer terug naar het kantoortje en betaal de bagage. Zo zijn we 50 minuten verder en dan zijn we echt ingecheckt.
De vlucht zelf duurt 35 minuten en is prachtig. We zien rijstvelden, rivieren en bergen. Mijn wens was om voor 12 uur in het zwembad van Golo Hilltop te liggen en dat is gelukt! Dit appartementen complex ligt net buiten het centrum van Labuan Bajo. We hebben een prachtig uitzicht over de baai.
We drinken een Bintang bij het zwembad, het is weer enorm heet!
De nodige selfies moeten gemaakt worden met het dier, die om zich heen kijkt en denkt: mafkezen die toeristen. Door de toeristen en selfiesticks heen kan ik toch een paar toffe portretten van het dier maken. Dan maken we verder een wandeling op het eiland. We lopen omhoog. Het valt op dat de eilanden best wel kaal zijn, geen groene jungle zoals je zou verwachten. Wel grashellingen met hier en daar een boompje. Het uitzicht is prachtig en ook hier worden de broodnodige selfies gemaakt. Niet door ons trouwens.
