Het hotel waar we 3 weken zitten heet het Berjaya hotel. De reviews zijn niet allemaal positief als je zoekt op Berjaya hotel. Onaardig personeel, een vies zwembad, slecht ontbijt, harde bedden, smerige kamers zijn een paar voorbeelden.
Onze ervaring over Berjaya hotel.
Wij vinden het een meer dan prima hotel. Waarom we voor Berjaya hotel hebben gekozen is een combinatie van de prijs, uitstraling en ligging. Ja er is achterstallig onderhoud. Kranen die los zitten, verfwerk is niet geweldig meer, handdoekrek zit los en ondersteboven, warm water kraan die het niet zo lekker doet, een hard matras. De pluspunten zijn: zeer ruime kamer, een goed werkende koelkast, een kluis in de kamer, een ruim terras met zitje voor de deur, zeer aardig en behulpzaam personeel, een heerlijk zwembad, ruim opgezet resort met veel groen en vogels, vlakbij het strand en geen entertainment. En niemand die moppert over onze altijd volle waslijn, fietsen voor de deur, dat we de vogels en hond voeren en de handdoeken over de balustrade. Een loszittende kraan en een simpel ontbijt zijn voor ons geen punten die een negatieve vibe geven aan onze reis. Een echt groot minpunt is het harde matras.
Naar de haaien.
Donderdag 10 november breekt aan en die ochtend gaat Gooijert duiken. Als hij in de middag terug komt zegt ie doodleuk: ik kan naar huis, hoezo vraag ik? Nou, ik heb een walvishaai gezien…….. Leuk voor Gooijert, niet voor mij, ik ben jaloers, tsssss. Ik heb deze ochtend een blog online gezet, ik ben gaan fietsen, zadelpijn getrotseerd en ik heb een boekje gelezen op het strand. Meer wil ik niet kwijt over deze ochtend.
Anse Lazio.
In de middag besluiten we richting Anse Lazio te fietsen. Als we dan een super steile helling op moeten fietsen houden we het voor gezien, werkelijk niet te doen. Dus we gaan een stukje terug. Daar zag ik namelijk een bord: voor fietsers en wandelaars. Bij Anse Boudin kan je dus met de fiets of lopend langs het strand richting Anse Lazio. Je hoeft dus niet die berg op te fietsen. Ergens bij Anse Boudin gaan we snorkelen, het is niet heel bijzonder, maar we zien wel 2 heel toffe exemplaren van een roze naaktslak.
Vleermuisstoofpot.
La Goulue is een restaurantje waar je niet al te duur lekker creools kan eten, althans dat hebben we een paar x gelezen. Van de 4 creoolse gerechten hebben ze er maar 2, de vleermuisstoofpot hebben ze gelukkig niet, ik bedoel wie eet er nou vleermuis?? We bestellen een burger en chips, en het is niet erg lekker. We genieten wel van de 2 grote groene Madagaskar gekko’s boven ons hoofd. Een beetje teleurgesteld over het eten fietsen we terug naar ons hotel.
Op het strand zien we dat de maan nog maar net boven het water schijnt en we zien heel veel sterren. Als ik camera en statief gereed heb geeft de maan al te veel licht om de melkweg er goed op te krijgen.
Maar de maan die over het water schijnt met daarboven een sterrenhemel is wel heel sprookjesachtig.
Na het ontbijt hijsen we onszelf weer op de fiets op vrijdag 11 november. We gaan nu richting Baie st. Anne. Af en toe stoppen we bij een strandje om foto’s te maken en fietsen dan weer terug. Het is onbeschrijfelijk hoe heet het is, we zweten ons een ongeluk. Iedere helling die te steil is moeten we lopen en als het echt niet te doen is, dan keren we om.
Anse Volbert.
Als we terug zijn bij ons hotel doen we eerst even de hoognodige boodschappen, al ons bier is op namelijk. We slaan naast bier ook fruit, rum en chips in. Dan gaan we lekker even snorkelen bij ons huisrif. Het is rustig onderwater, we zien niet heel veel leven, een paar worstvormige eizakken in het zeegras trekken onze aandacht. We denken aan de eizakken van een octopus of pijlinktvis. Ook zien we nog een heel grote schelp in het water liggen, overigens keurig bewoont door een slak.
Check mijn handen even hoe groot deze schelp is. We lezen een boekje bij het zwembad en zien een koppeltje sunbirds een nestje bouwen. Ik kan ze op die manier eindelijk eens op de foto zetten, ze zijn normaal gesproken zo snel.
Melkweg op de Seychellen.
Ook hier is de nodige lichtvervuiling aanwezig dus de melkweg fotograferen is een uitdaging. Als de maan er nog niet is (hij is nu bijna vol) gaan we weer het strand op. Ik heb nog maar net een paar foto’s gemaakt en dan komt er bewolking opzetten. Gelukkig heb ik toch nog een paar gelukte beelden kunnen maken.
Snorkelen in het donker.
Eten halen we gewoon weer bij de take away om de hoek van het hotel, goedkoop en lekker. En zoals inmiddels standaard is geworden, eten de zebraduifjes, de hotelhond, de Madagaskar wevers en de Madagaskar duiven allemaal mee. Na het eten duiken we weer het water in, ook nu is het nog steeds rustig onder water. Wel zien we een reuzenkogelvis en een bijzondere slak. Het roze geval is wel 20 cm lang met enorm veel toefjes en rozetjes, wat een ding joh! Ook de roggen zijn weer talrijk aanwezig.
Het is weekend, zaterdag 12 november en we gaan nog een keer fietsend richting Anse Lazio. Alleen zijn we nu van plan om ook echt op Anse lazio te belanden. Dit strand moet toch 1 van de mooiste al dan niet het mooiste strand van Praslin zijn. Dus gewapend met camera en drone gaan we weer fietsend hellinkje op en hellinkje af.
Het is weer flink zweten en sommige hellingen zijn echt te stijl om tegenop te fietsen dus moeten we af en toe lopen. Als we voorbij een bord fietsen welke zegt: Anse Lazio 1 km en we een NOG steilere helling zien geven we op. Het is gewoon NIET-TE-DOEN.
We fietsen terug en stoppen regelmatig bij mooie stukjes strand en natuur om die op de foto te zetten. Helaas is vliegen met de drone hier niet mogelijk we zitten in een non-fly zone vanwege het vliegveld.
Anse Possession.
Pas voorbij Anse Possession kan er weer gevlogen worden, maar ondertussen hebben we wel erg mooie stranden op de foto kunnen zetten. Met behulp van de zelfontspanner komen we er zelf ook nog een keer op. Granietblokken doen dienst als statief.
Gooijert maakt op de terugweg een afspraak bij de duikshop om morgen te duiken, ik heb wel gezegd dat hij niet nog een keer walvishaaien gaat tegenkomen, dat is ten strengste verboden.
Hotel Berjaya.
Na 4 uur fietsen en fotograferen komen we weer terug bij ons hotel waar de hotelhond ons verwelkomt. Het beest zit vol met klevende zaden dus besluiten we haar eens een goede kam beurt te geven. Dat vind ze in 1e instantie eng, maar Gooijert houdt haar in de houdgreep en dan geniet ze er toch wel van. Inmiddels zijn de Madagaskar wevers zo tam dat een mannetje tot 2 keer toe op mijn vingers landt en een stukje koek uit mijn hand eet.
Anse Lazio dus, we gaan er wel een keer heen met de bus, dus wordt vervolgt.
Aangezien we onze portie sport weer gehad hebben voor vandaag doen we de rest van de middag geen fluit meer. Gewoon relaxen in de schaduw op een ligbedje bij het zwembad.
Het is alweer zondag, 13 november. Deze ochtend maakt Gooijert weer 2 duiken en ik vermaak me met een boekje bij het zwembad, trek wat baantjes en maak een strandwandeling.
Wat later in de middag maken we een kleine wandeling. Bij de achteruitgang van het hotel gaan we omhoog. Na 5 minuten begin ik uiteraard al te klagen en zegt Gooijert dat we nog niet eens bij het startpunt zijn. Oeps, uiteindelijk is het een leuke wandeling en eindigen we bij vele mangobomen waar zwarte papegaaien en wel 6 blauwe duiven zitten en hier en daar een vleerhond. Deze vleerhonden worden fruitbats of flying foxes genoemd aangezien ze fruit eten en ze op vliegende honden/vossen lijken. We maken daar wat foto’s en rapen en eten wat mango’s. Daarna lopen we weer terug.
Pizzeria.
Aangezien de take away om de hoek op zondag is gesloten, besluiten we bij de pizzeria te eten. Als we aankomen is het al stervensdruk en we zien dezelfde koppen als gast en bediening als bij het ontbijt. We houden het hier voor gezien en slenteren de straat in. De take away op de andere hoek is van de straat is nog wel open dus eten we daar, haha.
Hiken vanaf hotel Berjaya.
Nog een pluspunt van het hotel, vanaf hier kan je de Salazie track doen. De wandeltocht begint vlak achter het hotel en dan loop je dwars het eiland over tot aan grand anse.
Salazie track.
De weg ernaar toe is even flink ploeteren maar al snel gaan we het tropisch woud in. Het pad bestaat uit bladeren, boomwortels en rotsen van graniet. De vegetatie is prachtig. We worden bekeken door de zwarte papegaaien. Totaal lopen we bijna 5 km en het hoogste punt is 250 meter. We doen we er 3,5 uur over. Onderweg komen we 2 andere toeristen tegen die we voor ons uit laten lopen, niet veel later komen ze weer terug. Volgens hun wordt het pad onbegaanbaar en zit er een mega grote spin in zijn web midden op het pad. Het pad wordt inderdaad steeds smaller en de takken en varens snijden en prikken in onze benen. Een klein stukje moeras is nog een uitdaging om te passeren. Niet voor Gooijert die op zijn teenslippers aan het hiken is, maar wel voor mijn gympen. De mega spin die het pad blokkeert verwijderd Gooijert met een tak. Het pad wordt dan nog smaller en we lopen niet meer in de schaduw van de grote bomen. Deze kant van de berg is totaal anders als de andere kant qua begroeiing.
Grand Anse.
Als we aankomen in Grand Anse zien we dat het strand heel breed en rustig is. Aan de kant van de weg wachten we 20 minuten op de bus en rijden terug naar de achterkant van het Berjaya hotel.
Moe en voldaan strijken we neer bij het zwembad. Later in de middag fietsen we naar de fietsverhuur om onze fietsen in te leveren. Terug naar het hotel halen we eten bij de take away. Op ons terras genieten we van een welverdiende cuba libre.
Op dat moment wordt de school opgejaagd voor tonijnen en zwemmen de visjes met zijn allen tegen je aan. Ik schrik me rot, het wordt zwart om je heen en ze ploppen massaal tegen je aan en dan is er ineens weer licht. We bekijken de scholen van dichtbij dit is zo gaaf om mee te maken.
Zo voor een eerste snorkelronde zijn we uiterst tevreden. Als we terug zwemmen blijven we nog even hangen bij de grote scholen vis.
Als we terug lopen zien we dat de meest grote mangrovekrabben tot leven zijn gekomen, wat een joekels!
We laten ons drogen door de zon en gaan dan terug om ons op te frissen. Om 16 uur zijn we bij Joost en Ingrid. We drinken eerst even wat en kletsen bij.
Het is een grote volière, niet super bijzonder maar de vogels zijn leuk. Niet alleen parkieten en papegaaien maar ook wat duifjes en kwartels. Het kost 10 usd per persoon om binnen te komen en wij vinden dat best aan de hoge kant. We vermaken ons 1,5 uur met het voeren en fotograferen van de vogels en gaan dan naar Fort Louis bij Marigot.
Hij zit daar zo prachtig in het zonlicht, we genieten van zijn prachtige uiterlijk en laten hem verder met rust. Een andere weg op de top brengt ons naar een supermooi uitzicht over het eiland. Nadat we de nodige foto’s schieten gaan we weer terug en genieten van de kleurrijke vlinders. 
Dan rijden we naar point du Bluff. We komen uit bij een dubbele baai, dit lijkt ons interessant om een keer met de snorkels te gaan verkennen. Als we terug bij ons appartement zijn drinken we een welverdiend biertje en maken we zelf ons avondeten. In de nacht regent het weer flink.
Er zwem nog een grote barracuda voorbij, maar dat is het wel. We warmen ons even op aan het strand en doen daarna nog een snorkel rondje aan de andere kant, daar is nog ondieper en veel minder te zien. Om niet in een zee-egelveld te crashen gaan we via de andere kant terug. Dan rijden we verder om nog een andere baai op te zoeken.
Wat we extra moeten betalen is nog niet duidelijk, we gaan het zien. We proosten op ons nieuwe appartement en gaan uit eten bij een local. We nemen spare ribs, het is een groot bord vol en erg lekker. Inclusief een biertje betalen we 36 euro, gek zat.
