Tag: hiken

Saba

03 Mount Scenery

Gooijert en Corrine 25 december 2024 antiliaanse kuifkolibrie, bier, biertje, boomvaren, carib, granaatkolibrie, groene kolibrie, hiken, kolibrie, mist, mojito, mount scenery, nevelwoud, saba, suikerwater, varens, zwembad 8 Reacties 545 Gelezen

Mount Scenery is het hoogtepunt of hoogste punt van onze Saba reis, nou eigenlijk beide. Deze berg is het hoogste punt van Nederland hoe bijzonder is dat. Volgens de laatste metingen is de Mount Scenery 870 meter hoog vanaf zeespiegel gemeten en niet 877 meter zoals altijd werd gedacht en overal op kaarten en borden staat vermeld.

Hiken op Mount Scenery

We gaan het doen vandaag. We nemen voldoende water mee, een camera met groothoeklens, regenjasjes en 2 wandelstokken. Om 8 uur vertrekken we van ons appartement. Het eerste deel van 274 treden hebben we al vaker gelopen dat stuk is niet nieuw voor ons. Daarna gaan we verder omhoog. Het is een flinke klim ook al is er een trap, maar het is geen gelijkmatige trap. Treden zijn soms een paar meter lang en soms ook 60 cm hoog, daartussen ligt af en toe een paadje. We zweten ons rot en bij Gooijert gaat het allemaal een stuk makkelijker dan bij mij. Gestaag lopen we verder.

mount scenery

Hoe hoger we komen hoe meer we in de wolken lopen, letterlijk en figuurlijk. De flarden mist dwarrelen om ons heen en heel af toe kunnen we The Bottom (hoofdstad Saba) zien.

Vegetatie op Mount Scenery

De mossen en varens worden uitbundiger en groener, we zien nu ook grote boomvarens. Het is werkelijk prachtig, heel mystiek met die mist. Dan komen we op een splitsing naar 2 viewpoints. En daar staat ook een kerstboom, je verzint het niet, versierd met sinaasappelschijfjes.

Grappig genoeg komen we daar nog 4 gasten tegen die ook bij El Momo verblijven. En ik zie een kuifkolibrie, tof maar geen telelens bij me dus geen foto van deze beauty.

trap mount scenery — trap op mount scenery

We lopen eerst naar het punt daar waar de hoogte top van berg zich bevind. Halverwege zien we ook het Elfin Forest trail, deze trail moet prachtig zijn maar ook enorm modderig, we twijfelen of we die trail nog moeten doen.

We zien wel hoe betoverend deze trail is. We ploeteren verder het is enorm vochtig. Het laatste stuk moeten we door rotsen en modder met behulp van een touw omhoog klimmen en zijn we er! Op het hoogste punt!

nevelwoud saba — nevelwoud mount scenery

Daarna lopen we naar het viewpoint bij de zendingsmast en dan begint de afdaling.

Gooijert fatsoeneert de kerstboom nog even

We hadden halverwege de afdaling al besloten om bij bakker Bizzy B wat lekkers te nemen, ik zei al ik heb serieus trek in warm chocolademelk MET slagroom. We lopen 6 kilometer in totaal en zijn 3 uur onderweg geweest.

Kerstmarkt

Als we beneden zijn gaan we direct naar de bakker. In het dorp is een aanrijding op de kruising. Het stelt niet zoveel voor en 1 local zegt: that’s live, one love, stapt weer in zijn auto en rijdt verder. Beide auto’s zitten al vol deuken en krassen, het is allemaal niet zo erg haha. Er blijkt een kerstmarkt te zijn op het dorpspleintje. En bij de bakker staat een kraampje die serieus waar hot chocolate verkoopt. Veeg me op, die moet ik! We nemen er een appelflap bij en puffen uit. De kerstmarkt bestaat uit 6 kraampjes waar wat knutsels verkocht worden, gemaakt door huisvrouwen die zichzelf vervelen, althans zo ziet het eruit. Kersthangers gemaakt van wattenstaafjes en wat lullige aquarel schilderijtjes komt wat knullig over bij ons.

Zwemmen in het zwembad

Nadat we het steile hellinkje en die euh je-weet-wel-hoeveel trappen naar ons appartement hebben genomen nemen we ons voor helemaal niets meer te doen deze dag. We belanden na een koele douche en nadat we onze kleren hebben uitgewassen in het zwembad. We raken aan de praat met een Nederlands stel die sinds een paar maanden op Bonaire wonen. Het is heel gezellig en uiteindelijk is het tijd voor een biertje, we nodigen ze uit op ons terras en serveren koude carib biertjes met limoen. Zij zijn een week op Saba en hebben het hoogst gelegen appartement. Wat blijkt? Ik moet helemaal niet mopperen met die 79 treden tot ons appartement want vanaf ons appartement is voor hun nog eens 80 treden omhoog! Ze zeggen een fantastisch uitzicht te hebben, maar ze geven toe dat ons uitzicht ook geweldig is.

Carib

Na de nodige caribjes en een zak chips en heel veel gesprekken over reizen en werk begint het te regenen. We nemen afscheid en zij lopen 80 treden naar hun appartement. Wij halen de bijna droge was snel binnen en maken een stevige mojito.

De avond is enorm mistig, heel spooky om te zien.

Vandaag hebben we nergens zin in. Gisteren was al een actieve dag en de mojito’s waren best pittig. Dus bestaat de ochtend uit: ontbijten, lezen, lummelen. Eigenlijk moeten we nog een paar boodschapjes halen, maar het is inmiddels al 14 uur en de supermarkt sluit op zondag al om 13 uur. We besluiten toch om even naar het dorp te lopen en wandelen het dorp rond. Het is nagenoeg uitgestorven, een echte zondag. Saba Snack is open en daar drinken we wat en nemen er een snackje erbij (springrolls). Bij de tuin vlakbij het museum zien we weer kolibrietjes rondvliegen. Sinds een paar dagen hangt er ook een birdfeeder bij de receptie van el momo en warempel daar vliegt nu ook regelmatig een groene kolibrie rond. Als we terug zijn nemen we een plons in het zwembad en daarna sta ik gereed om die groene snelle rakker op de foto te knallen, maar na een half uur geef ik het op, hij komt niet meer terug.

Suikerwater voor kolibries.

Ik dacht joh ik maak wat suikerwater en lok kolibries naar ons terras. Maar we hebben bruine rietsuiker en ik google even op de juiste verhoudingen voor het suikerwater (1 deel suiker 3 delen water) maar lees ook dat bruine suiker melasse bevat wat weer giftig is voor kolibries. Dus ik kiep het eierdopje met bruine suikerwater maar snel leeg…. ik wil geen dode kolibrie op mijn geweten hebben.

De volgende ochtend moeten we echt boodschappen doen want sja kerstavond en kerst staat voor de deur. We hebben geen flauw idee hoe dat hier gevierd wordt en wat er dan open is. Eerst gaan we naar de tuin vlakbij het museum waar de kolibrietjes rond vliegen. De bewoner komt naar buiten en maakt een praatje met ons. We mogen binnen komen in zijn tuin. Hij heeft 4 grote schildpadden lopen en 6 kleintjes. De man verteld hele verhalen over de schildpadden en ondertussen worden wij belaagd door kolibries die hier en daar ruzie hebben en willen eten en ze zoeven langs ons heen. De beste man staat zowat tegen de birdfeeder aan en de kolibries komen enorm dichtbij maar gaan net niet eten. Lastig om je dan te concentreren. Je wil niet onbeleefd zijn naar de beste man, maar ik wil ook kolibries fotograferen. Uiteindelijk zeg ik dat ik buiten de tuin nog wat foto’s ga maken. We krijgen nog een passievrucht mee, lekker. Ik klim weer op dat muurtje en zie vooral weer de grantaatkolibrie, maar gelukkig ook de groene en de kuifkolibrie.

De kuifkolibrie is een vrouwtje, deze heeft helaas geen kuif. Maar zo zien we wel alle 3 de soorten kolibries die op Saba voorkomen voorbij fladderen. De 2 birdfeeders die bij de kliko staan mogen we meenemen. Dus nu staat ook witte suiker op ons boodschappenlijstje.

Huurauto op Saba

We lopen langs de autoverhuur. Morgen gaan we duiken en snorkelen en in de late middag kunnen we een Hyundai I10 ophalen, deze kost 55 usd per dag.

Nectar

Het water wordt gekookt met suiker want dan lost de suiker zo lekker op. De birdfeeder wordt gevuld en opgehangen bij onze hut. Nu afwachten. Kolibries worden aangetrokken door de kleur fel rood. De bloemen op deze feeders zijn wat flets geworden dus wellicht hebben ze ze daarom weg gedaan. Maar ach niet geschoten is altijd mis toch?

We zwemmen nog even lekker in het zwembad en moeten terug naar de supermarkt want we zijn wat dingen vergeten.

Duikje doen.

Deze ochtend heeft een suikerdiefje al de birdfeeder ontdekt. Om half 9 worden we weer opgehaald en naar de haven gebracht. De haven is klein en in deze haven mag je zwemmen en snorkelen er wordt zelfs duikles gegeven. Bij diamond rock gaan de duikers het water in. Ik ging er vanuit dat ik alleen in de middag kon snorkelen, maar de kapitein zei; ik heb gezien hoe je snorkelt en daar ben je goed in, dus ga maar het water in. Dat doe ik want dat heen en weer geschommel op de boot is ook niet alles. Voor Gooijert is wat interessanter dan voor mij, die ziet zelfs nog een voshaai, al is die enorm ver weg. Ik zie wel veel vis overigens. De boot geeft een alarm bij het starten, maar we varen nog wel. Dichtbij de haven gaan we weer te water (tentbay). Het is hier onwijs leuk, maar er staat wel een enorm stroming.

Schildpadden

Er zijn weer vele groene schildpadden te zien. Ineens zwemt er 1 naast me, ik dacht even dat hij in een net gewikkeld was maar het bleek zeegras te zijn. De schildpad bleef vlak naast me zwemmen, heel tof. Gooijert ziet weer vele langoesten, koffervissen, borstelwormen en nog meer leuk spul.

We varen terug naar de haven en moeten van boot wisselen, want deze moet in onderhoud. De laatste stop is bij Babylon, het zicht is inmiddels een stuk minder. Gooijert krijgt ook een compliment dat hij zo goed duikt. Ik zie wel een grote tarpon, een grote geelvinbaars die vergezeld wordt door een verpleegsterhaai. Ook Gooijert ziet dezelfde haai en baars.

Terug bij ons appartement horen we dat er een kolibrie bij ons appartement is gesignaleerd. Als we aankomen zit er een suikerdiefje bij. We drinken een biertje op het terras en even later komt er een groene kolibrie aanvliegen, hij deinst terug van ons en vliegt rondom ons huisje naar de andere birdfeeder. En ja hoor hij lurkt lekker van ons vers gemaakte suikerwater, hoe vet cool is dat?! Een groene leguaan gluurt tussen de bladeren naar ons.

Autohuur

Om 5 uur halen we onze auto op, het ding zit vol krassen en deuken, maar dat vinden we alleen maar fijn. Een krasje meer of minder zal niemand boeien. We rijden naar the Bottom en willen wat eten bij Island Flavor, helaas is die vandaag en morgen gesloten. Dus eten we bij een ander tentje. Lekker gegeten en in het donker rijden we weer terug naar Windwardside. We proberen de radio aan te krijgen en uiteindelijk start er een cd. Gezellige merengue muziekje, maar wel steeds hetzelfde nummer, haha. Onderaan de trap parkeren we, want nu hoefden we niet het steile hellinkje te lopen maar nog wel die je-weet-wel-hoeveel treden naar ons appartement.

Sterren

De sterrenlucht in de avond is adembenemend, maar er zijn nagenoeg ALTIJD wolken tot mijn grote ergernis. Om een beetje fatsoenlijk de sterren te fotograferen is nagenoeg niet mogelijk. Wolken wisselen elkaar constant af en dan is het ook lastig om langs de begroeiing en bergen een vrij uitzicht op de horizon te hebben.

Gooijert en Corrine Saba

02 Natuur op Saba

Gooijert en Corrine 21 december 202422 december 2024 bananen, bier, biertje, carib, duiken, granaatkolibrie, haai, hagedis, hike, hiken, kikker, kolibrie, langoest, mojito, natuur, regen, regenwoud, saba, slang, snorkelen, the ladder, trappen, verpleegsterhaai, waslijn, windwardside 2 Reacties 336 Gelezen

De natuur op Saba is echt prachtig. Het is een enorm groen eiland. Een aantal dieren zoals de zwarte leguaan en de saba anolis komen alleen hier voor.

Arie

Het is vrijdag de 13e en deze ochtend heeft Arie de Saba Anolis, die in onze keuken woont gezelschap van een fluitkikkertje. Het beestje is piepklein en we zetten hem buiten, maar wel eerst even op de foto gezet uiteraard.

Dan maken we ons klaar voor een serieuzere hike.

Crispeentrail.

De crispeentrail begint ook weer daar waar de trails Mas Cohone en Mount Scenery starten. Dit keer nemen we beide een regenjas mee. De zon schijnt volop dus we beginnen al flink opgewarmd aan de trappen. Na 10 minuten zijn we al drijfnat van het zweet en dat blijft zo tot we terug zijn. De hike is niet heel moeilijk, maar wel lang.

We zien al direct een bridled quail dove (grote kwartel duif). Het zijn er 2 maar het is onmogelijk ze scherp en goed op de foto te krijgen. Dan zien we een grantaatkolibrie, maar ook die krijg ik niet scherp op de foto. Deze trail gaat niet enorm de hoogte in dus is prima te bewandelen. Als we bijna bij de hoofdstad the Bottom zijn gaan we dezelfde route weer terug.

Daar zien we weer een grote kwartelduif op een tak zitten. Die kan nu prachtig op de foto gezet worden.

Niet veel later zien we ook scaly naped pigeon (roodhalsduif) al zit deze wat ver weg, ik knal hem toch op de foto.

Onderweg zien we een eco lodge en daar drinken we een colaatje. Ik hoor een hoog piepje en niet veel later zien we de purple throated carib (granaatkolibrie) die lekker snoept van de bloemen van de banaan. Het valt echt niet mee om een kolibrie te fotograferen, wat zijn ze snel! Ik denk dat er tussen de ruim 700 foto’s wel een goede zit, hahaha. Ik probeer ook diverse functies uit op mijn camera, even kijken welke het beste werkt. En dat is toch continue focus en dan op selectie vogels een snelle sluitertijd, F kan niet minder dan 5.6 dus de iso daarop aangepast.

Mountainroad

Het laatste stukje nemen we de route die mountainroad heet, dat is niet aan te bevelen overigens. Je loopt nu niet meer door de jungle, de zon brandt volop. Het laatste steile hellinkje is killing, maar we merken wel progressie. Ik hoef nu niet meer te zitten en uit te puffen, maar ik stop eventjes kort om vervolgens weer door te ploeteren. Alles bij elkaar lopen we zo’n 5,5 kilometer. Dan alleen nog maar die 79 treden naar ons appartement. Als we er zijn, trekken we al onze kleren uit, zwemkleding aan en nemen een verfrissende plons in het zwembad en drinken daarna een verfrissende carib met limoen. Terug bij ons appartement zie ik die mooie roodhalsduif vlakbij ons appartement zitten. Nou, die moet dan wel even op de foto natuurlijk, hij zit zo mooi te shinen in het laatste zonlicht.

Vandaag staat er weinig wind en we hebben nog geen regen gehad. Dan wachten we op de meteorenregen, maar helaas zien we er maar 1, althans Gooijert ziet er 1, ik sta net de andere kant op te kijken. We moeten mojito’s drinken want onze munt staat te verleppen. Heel vervelend die mojito!

Het appartement El Momo.

Ons appartement staat dus hoog, 418 meter om precies te zijn. Een deel bereik je met de auto, maar die 79 treden tot ons appartement die moet je gewoon lopen (lees: buffelen). We hebben heel veel privacy door alle vegetatie en rotsen en aan onze rechterkant zit niets meer, behalve een zooitje leguanen. Deze ochtend waren het er trouwens 9 naast ons appartement en verderop zagen we er nog 2. De douche en toilet staan los van ons keuken en slaapkamer, maar je kan gewoon in je blote kont heen en weer lopen, want niemand die je ziet, behalve die leguanen dan.

De keuken

In de keuken woont dus een Anolis Sabanus, Nederlandse naam Sabaanse luipaard anolis, afgekort Saba Anolis. Het is een hagedis, geen gekko. Verder zitten er regelmatig fluitkikkertjes in de keuken en badkamer en rondom onze hut loopt regelmatig in de avond een flinke heremietkreeft. In de palm bij het terras zitten 2 bananaquit, op Curaçao noemen ze deze suikerdiefjes en ook daar zitten die luipaard anolissen in.

Ook zie je heel veel kleine hagedisjes rondlopen. Natuur in Saba is eigenlijk overal om je heen. Het zwembad is heel verfrissend, maar de muur en bodem geeft wel blauw af, dus ik ga niet meer staan in het water, haha.

Er is wat achterstallig onderhoud in het kleinschalige complex, maar de ligging is waanzinnig. Wat een uitzicht hebben we elke dag! Oh ja de bananen die zo groen waren als gras zijn nog steeds niet rijp. Ze liggen al sinds dinsdag buiten in de zon, maar rijp worden ho maar.

Boodschappen doen

Zaterdag 14 december breekt aan en we besluiten deze dag niks te doen. Nou ja alleen wat boodschappen dat is al een uitdaging genoeg. De hoge trap en stijle heuvel af is geen probleem, maar omhoog! Dat vergt wat inspanning alhoewel het elke dag wat makkelijker gaat. Na de broodnodige boodschappen zoals bier, cola, pindakaas, sla (3,50 usd!) chips, brood en nog wat meuk, slenteren we weer naar boven. Je weet wel die stijle helling op en die 79 trappen tot ons appartement. De waslijn draait overuren want je zweet je na die inspanning een ongeluk. Maar wat is een Gooijert en Corrine reis zonder waslijn? Nou he-le-maal niets, een waslijn hoort erbij, punt.

Daarna trekken we wat baantjes in het zwembad en lezen wat en drinken maar weer een caribje. Koken doen we weer zelf. We proberen nog wat vallende sterren te spotten, Gooijert ziet er 3 ik NUL.

Duiken en snorkelen

Om half 9 wordt Gooijert opgehaald door Sea Saba om te gaan duiken, hij maakt deze dag 3 duiken en ik word om half 1 opgehaald om te gaan snorkelen. De andere 2 duikstekken zijn niet geschikt om te snorkelen. Ik lummel lekker deze ochtend, bewerk wat sterrenfoto’s van de 1e nacht en gisterennacht en relax lekker in het zonnetje.

melkweg saba — Melkweg Saba, waarbij planeet Saturnus goed te zien is (grote blauw/witte vlek rechts)

Uiteraard wens ik Arie een goedemorgen evenals de zwarte leguanen. Er zit er 1 bij die een megagrote kuif heeft, hoe gaaf is deze baas?

leguaan saba — zwarte leguaan met megakuif

zwarte leguaan En ook vandaag zijn de bananen nog steeds niet rijp.

Snorkelen.

We snorkelen weer bij duikstek 50/50. Gooijert is vanmorgen bij the ladder bay geweest om te duiken. Hij had alleen geen geheugenkaart in zijn camera, dus vandaag is er niet zoveel gefotografeerd.
Het zicht is een stuk minder als van de week en de enige schildpad die ik zie is 1 karetschildpad. Ik kan wel een stukje met hem mee zwemmen en hij neemt een teug adem bovenwater, altijd tof als ze dat doen.
Deze keer ziet niemand helaas haaien.

Na het snorkel en duikavontuur duiken we snel het zwembad in. Een Saba Anolis zit op het keukenraam geplakt en gluurt naar binnen.

Het is vandaag een warme dag met weinig wind. In de avond eten we een bacon cheeseburger bij Saba snack, die enorm goed smaakt.

The ladder op Saba.

Vandaag is het maandag 16 december en we gaan the ladder beklimmen.

The ladder is een stenen trap bestaand uit 900 treden volgens wikipedia. Vroeger werd deze trap gebruikt om het eiland te bevoorraden. We lopen naar de hoofdweg in Windwardside en gaan daar liften. Auto 5 heeft plek en stopt, hij brengt ons naar The Bottom, de hoofdstad van Saba. Het voelt toch een beetje gek om te liften, alhoewel we dat wel vaker hebben gedaan in Tobago. Liften is dus heel gebruikelijk in Saba. We lopen richting the ladder en moeten een stijl weggetje omlaag. Weer zo’n ellendige helling die je dalijk ook weer op moet zijn mijn gedachten. De trap naar beneden gaat prima.

479 treden

We tellen de treden.

Het zijn er geen 900, maar “slechts” 479 treden, waarvan de laatste zijn afgebroken. Uiteraard de info op wikipedia gelijk bijgewerkt. De laatste treden zijn overigens niet de originele trap. Deze is namelijk van beton en de originele trap is gemaakt van de stenen van de bergwand en had een andere route.

Delen van de oude trap zijn nog zichtbaar.

Het uitzicht is geweldig, dan beginnen we aan de trap omhoog. Dat valt niet mee. Het is bewolkt met af en toe een zonnetje en drukkend warm. De treden zijn soms 3 tot 5 meter lang en lopen schuin omhoog.

Custom house zit ongeveer op de helft van the ladder

Gooijert en Corrine op de onderste treden

Het is zwaar en we zweten ons rot. Langzaam ploeteren we omhoog, dan nog die steile helling en dan zoeken we een cafeetje op waar we wat kunnen drinken.

We zijn er moe van, wat een work-out was dit. Na een colaatje en fruitpunch lopen we weer naar de hoofdweg en liften we terug. Dan nog de steile helling en 79 trappen naar ons appartement.

Zwembad

Dat zwembad is dan zo enorm heerlijk. De rest van de middag chillen we erop los. Daarna komen we weer een beetje tot leven.

Carib was erbij! en de opblaasbare flamingo

Gooijert en Corrine bij het zwembad van El Momo

We drinken nog een biertje, wassen de bezwete kleding uit en koken pasta.

Op zoek naar kolibries.

Dat is onze missie vandaag, op zoek naar diverse kolibries. Nadat we boodschappen hebben gedaan en die in het appartement hebben gezet gaan we op pad. Naar het kolibriecafé in Windwardside, want daar hangen birdfeeders en vliegen ze rond, die vliegensvlugge vogeltjes. Als we daar aankomen zit het bomvol met toeristen, daar krijgen we enorm jeuk van, dus maken we eerst een wandeling door de botanische tuin. We zien een toornslang (Alsophis rufiventris) en ik pak snel de camera erbij en duik in de afgrond. Maar helaas krijg ik de slang niet met zijn kop op de foto, hij glijdt onder een stapel takken.

Jammer jammer. Deze slang is overigens ongevaarlijk.

Kolibrie op Saba

Bij het kolibriecafé hangt het inderdaad vol met birdfeeders, maar we zien geen kolibrie rondvliegen. We drinken op ons gemak wat en uiteindelijk komt er even een granaatkolibrie langs. Niet heel enthousiast besluiten we om de trap op te gaan en naar het Ecolodge te lopen waar we een paar dagen geleden die mooie kolibrie in de bloem van de banaan zagen fladderen.

Als we 275 treden omhoog lopen zijn we er. Maar het is gesloten, niet erg, we kunnen nog steeds het terras op. Tot onze stomme verbazing zien we dat de grote banaan met die bloem helemaal is omgehakt! Nou moe! We hangen nog even rond maar ook hier zien we geen kolibrie.

We lopen weer terug naar Windwardside en lopen door wat andere straatjes. Daar in een tuin zie ik een granaatkolibrie op zijn gemakje op een takje zitten. Ik moet alleen door een hek fotograferen wat niet meevalt. Gooijert adviseert om op het muurtje te klimmen, dus dat doe ik. In een halve spreidstand kan ik het vogeltje prachtig fotograferen.

kolibrie op saba — even de vleugels strekken

Hij vliegt niet, maar daar heb ik genoeg foto’s van. Dit vogeltje poetst zichzelf en vliegt af en toe even naar de birdfeeder en gaat dan weer op dat takje zitten. Ruim 500 foto’s later ben ik tevreden. Het blijkt de tuin van het museum te zijn. Bij het tropical café van het Julianahotel drinken we een heerlijke corona. Dan ploeteren we weer de helling op en die, je weet wel, 79 treden tot ons appartement.

Arie has left the building.

Vanmorgen zagen we Arie, de luipaard anolis die in de keuken woont, ook al niet en als we thuis komen, wederom geen Arie. We denken dat Arie is verhuisd, tot ons groot verdriet.

We maken hotdogs voor onszelf en bekijken hoe de wolken en de zon een prachtig schouwspel vormen. De hele dag hebben we laag hangende bewolking gehad, heel bijzonder om te zien. laag hangende wolken

De volgende ochtend doen we lekker rustig aan. Beetje lezen, blogje bijwerken, ontbijten dat soort geneuzel. En dan rond 10 uur, hoor ik Gooijert in de keuken praten! Ik ren naar hem toe en ja hoor ARIE IS TERUG! Ahhhhh we zijn zo blij. Om half 1 worden we opgehaald door SeaSaba om weer in het water te mogen duiken en snorkelen.

De bananen die inmiddels 9 dagen in de zon liggen zijn nog steeds niet rijp.

The Ladder Labyrinth

Zo heet de stek waar we gaan duiken en snorkelen. Het water is heerlijk om in te zwemmen. Ik zie een aantal kleine groene schildpadjes, een los wandelende langoest, een school jackfish, een flinke barracuda, egelvissen en koffervisjes. Als ik de duikers zie die richting de ankerlijn zwemmen hou ik ze in de gaten of er haaien rondom ze zwemmen. Bingo! Dit keer zie ik ook de verpleegsterhaaien, niet groot, maar enorm nieuwsgierig cirkelen ze om de duikers heen. Alleen Gooijert en zijn gids zijn nu nog onder water en Gooijert voelt zelfs dat 1 van de 2 haaien tegen hem aan schuurt.

verpleegsterhaai

Leguanen op Saba

Als we terug zijn bij ons appartement maak ik een praatje met een jager die op niet inheemse leguanen jaagt. Vooral bij de haven zitten leguanen die niet op Saba horen en om de uniek zwarte leguanen te beschermen schiet hij deze dieren af. Niet leuk om te horen, maar nodig om de zwarte leguanen te beschermen.

Als Gooijert een douche neemt wordt hij begluurt door de leguaan met de enorme kuif.

De luiken van onze badkamer staan namelijk altijd open, zo heb je prachtig uitzicht over zee, de zonsondergang en soms dus ook op de leguanen.

Vandaag zouden we eigenlijk weer gaan duiken en snorkelen, maar we kregen gisterenmiddag bericht van de duikschool dat het vandaag onstuimig weer zou worden. Of we een dag later wilden gaan. Prima vonden wij. Afgelopen nacht is het inderdaad flink gaan waaien en ook deze dag waait het behoorlijk. We doen een simpele hike nadat we eerst boodschappen in het dorp hebben gedaan.

Dancing Trail hike.

Het is vrij simpele en korte hike, we proberen onderweg of de lianen ons houden en ja dat is zo.

Als we een stukje terug over de weg lopen zien we weer een slang.

Ik heb geen telelens bij me dus moet dichtbij fotograferen. De slang schrikt waardoor ik maar 1 foto kan maken, kak! Op de heenweg zag ik ook al slang, alleen was die platgereden en al half verteerd. Omdat de hike zo kort was lopen we terug via de Botanische tuin, daarna langs het museum om te kijken of de kolibrie er ook is en ja hoor die zit weer op zijn takje. We plukken 2 passievruchten om uit te proberen en gaan weer terug naar ons appartement. De passievrucht is superlekker al vind Gooijert hem te zuur. De grote heremietkreeft zetten we even op de foto en uiteraard komen we weer bezweet aan.

Kleding wassen en zwemmen is dan wat we doen. Niet lang daarna gaan we weer op pad.

Dit keer lopen we booby hill verder omhoog. Hier heb je behalve uitzicht op Mount Scenery ook uitzicht op het vliegveld.

Voor de 3e keer deze dag lopen we de trap omhoog. Arie zit weer trouw in de keuken en gluurt naar buiten.

Arie zit in de keuken en kijkt naar buiten.

En wij nemen een overheerlijke mojito, want sja gisteren was woensdag (bevoorrading eiland) en dat betekend dat we vanmorgen weer verse munt konden kopen.

In de ochtend doen we vooral niet heel veel, om half 1 worden we weer opgehaald. Het is nog steeds winderig en er staan flinke golven. We varen naar Torrens point. Het water is daar kalm, we zitten achter de rotswand vlak bij Well’s Bay. Het duiken en snorkelen is een beetje hetzelfde, althans we zien dezelfde dingen zoals de 2 enorm grote langoestes, en dan bedoel ik ENORM groot. Gehoornde koffervissen, veel kokersponzen, waaierkoralen en groene schildpadden.

Haaien op Saba.

Als ik naar een uur snorkelen richting de boot zwem zie ik ineens een verpleegsterhaai op ca 7 meter diep. Ik doe mijn best om te klaren om dichterbij te komen, maar ja dan moet er een wonder gebeuren wil ik al snorkelend meer dan 6 meter diep komen zonder mijn trommelvliezen te scheuren. Dus ik kom echt niet dichterbij dan die 6 meter. De haai verroert zich niet, dus ik geef het op, maar dan zie ik nog een haaitje, een baby haaitje die rond zwemt, te leuk! De duikers komen er aan en zien ook de haai die nog steeds op het zand ligt te chillen. Gooijert maakt er een close up van.

Dit was een prachtige en leuke stek om te snorkelen en te duiken.

Saba Snack.

Eten doen we weer bij Saba Snack in Windwardside. En de bananen? Nou die verkleuren inmiddels naar grijs/bruin en zijn nog steeds niet rijp, we denken dat dat ook niet meer gaat gebeuren, haha.

Seychellen

03 Berjaya hotel

Gooijert en Corrine 15 november 202221 november 2022 bergen, berjaya hotel, bier, biertje, borrel, cuba libre, duiken, hiken, karetschildpad, mango, naaktslak, praslin, rum, salazie track, schildpad, seychellen, snorkelen, vleerhond, walvishaai, wandelen, zee, zwembad 4 Reacties 1122 Gelezen

Het hotel waar we 3 weken zitten heet het Berjaya hotel. De reviews zijn niet allemaal positief als je zoekt op Berjaya hotel. Onaardig personeel, een vies zwembad, slecht ontbijt, harde bedden, smerige kamers zijn een paar voorbeelden.

Onze ervaring over Berjaya hotel.

Wij vinden het een meer dan prima hotel. Waarom we voor Berjaya hotel hebben gekozen is een combinatie van de prijs, uitstraling en ligging. Ja er is achterstallig onderhoud. Kranen die los zitten, verfwerk is niet geweldig meer, handdoekrek zit los en ondersteboven, warm water kraan die het niet zo lekker doet, een hard matras. De pluspunten zijn: zeer ruime kamer, een goed werkende koelkast, een kluis in de kamer, een ruim terras met zitje voor de deur, zeer aardig en behulpzaam personeel, een heerlijk zwembad, ruim opgezet resort met veel groen en vogels, vlakbij het strand en geen entertainment. En niemand die moppert over onze altijd volle waslijn, fietsen voor de deur, dat we de vogels en hond voeren en de handdoeken over de balustrade. Een loszittende kraan en een simpel ontbijt zijn voor ons geen punten die een negatieve vibe geven aan onze reis. Een echt groot minpunt is het harde matras.

Naar de haaien.

Donderdag 10 november breekt aan en die ochtend gaat Gooijert duiken. Als hij in de middag terug komt zegt ie doodleuk: ik kan naar huis, hoezo vraag ik? Nou, ik heb een walvishaai gezien…….. Leuk voor Gooijert, niet voor mij, ik ben jaloers, tsssss. Ik heb deze ochtend een blog online gezet, ik ben gaan fietsen, zadelpijn getrotseerd en ik heb een boekje gelezen op het strand. Meer wil ik niet kwijt over deze ochtend.

Anse Lazio.

In de middag besluiten we richting Anse Lazio te fietsen. Als we dan een super steile helling op moeten fietsen houden we het voor gezien, werkelijk niet te doen. Dus we gaan een stukje terug. Daar zag ik namelijk een bord: voor fietsers en wandelaars. Bij Anse Boudin kan je dus met de fiets of lopend langs het strand richting Anse Lazio. Je hoeft dus niet die berg op te fietsen. Ergens bij Anse Boudin gaan we snorkelen, het is niet heel bijzonder, maar we zien wel 2 heel toffe exemplaren van een roze naaktslak.

Vleermuisstoofpot.

La Goulue is een restaurantje waar je niet al te duur lekker creools kan eten, althans dat hebben we een paar x gelezen. Van de 4 creoolse gerechten hebben ze er maar 2, de vleermuisstoofpot hebben ze gelukkig niet, ik bedoel wie eet er nou vleermuis?? We bestellen een burger en chips, en het is niet erg lekker. We genieten wel van de 2 grote groene Madagaskar gekko’s boven ons hoofd. Een beetje teleurgesteld over het eten fietsen we terug naar ons hotel.
Op het strand zien we dat de maan nog maar net boven het water schijnt en we zien heel veel sterren. Als ik camera en statief gereed heb geeft de maan al te veel licht om de melkweg er goed op te krijgen.
Maar de maan die over het water schijnt met daarboven een sterrenhemel is wel heel sprookjesachtig.

Na het ontbijt hijsen we onszelf weer op de fiets op vrijdag 11 november. We gaan nu richting Baie st. Anne. Af en toe stoppen we bij een strandje om foto’s te maken en fietsen dan weer terug. Het is onbeschrijfelijk hoe heet het is, we zweten ons een ongeluk. Iedere helling die te steil is moeten we lopen en als het echt niet te doen is, dan keren we om.

Anse Volbert.

Als we terug zijn bij ons hotel doen we eerst even de hoognodige boodschappen, al ons bier is op namelijk. We slaan naast bier ook fruit, rum en chips in. Dan gaan we lekker even snorkelen bij ons huisrif. Het is rustig onderwater, we zien niet heel veel leven, een paar worstvormige eizakken in het zeegras trekken onze aandacht. We denken aan de eizakken van een octopus of pijlinktvis. Ook zien we nog een heel grote schelp in het water liggen, overigens keurig bewoont door een slak.

Check mijn handen even hoe groot deze schelp is. We lezen een boekje bij het zwembad en zien een koppeltje sunbirds een nestje bouwen. Ik kan ze op die manier eindelijk eens op de foto zetten, ze zijn normaal gesproken zo snel.

Melkweg op de Seychellen.

Ook hier is de nodige lichtvervuiling aanwezig dus de melkweg fotograferen is een uitdaging. Als de maan er nog niet is (hij is nu bijna vol) gaan we weer het strand op. Ik heb nog maar net een paar foto’s gemaakt en dan komt er bewolking opzetten. Gelukkig heb ik toch nog een paar gelukte beelden kunnen maken.

Snorkelen in het donker.

Eten halen we gewoon weer bij de take away om de hoek van het hotel, goedkoop en lekker. En zoals inmiddels standaard is geworden, eten de zebraduifjes, de hotelhond, de Madagaskar wevers en de Madagaskar duiven allemaal mee. Na het eten duiken we weer het water in, ook nu is het nog steeds rustig onder water. Wel zien we een reuzenkogelvis en een bijzondere slak. Het roze geval is wel 20 cm lang met enorm veel toefjes en rozetjes, wat een ding joh! Ook de roggen zijn weer talrijk aanwezig.

Het is weekend, zaterdag 12 november en we gaan nog een keer fietsend richting Anse Lazio. Alleen zijn we nu van plan om ook echt op Anse lazio te belanden. Dit strand moet toch 1 van de mooiste al dan niet het mooiste strand van Praslin zijn. Dus gewapend met camera en drone gaan we weer fietsend hellinkje op en hellinkje af.

Het is weer flink zweten en sommige hellingen zijn echt te stijl om tegenop te fietsen dus moeten we af en toe lopen. Als we voorbij een bord fietsen welke zegt: Anse Lazio 1 km en we een NOG steilere helling zien geven we op. Het is gewoon NIET-TE-DOEN.

We fietsen terug en stoppen regelmatig bij mooie stukjes strand en natuur om die op de foto te zetten. Helaas is vliegen met de drone hier niet mogelijk we zitten in een non-fly zone vanwege het vliegveld.

Gooijert en Corrine

weg strand — Graniet en strand langs de weg bij Anse Boudin

uitzicht

Anse Possession.

Pas voorbij Anse Possession kan er weer gevlogen worden, maar ondertussen hebben we wel erg mooie stranden op de foto kunnen zetten. Met behulp van de zelfontspanner komen we er zelf ook nog een keer op. Granietblokken doen dienst als statief.

gooijert en corrine — Jut en Jul op de rotsen

Gooijert maakt op de terugweg een afspraak bij de duikshop om morgen te duiken, ik heb wel gezegd dat hij niet nog een keer walvishaaien gaat tegenkomen, dat is ten strengste verboden.

Hotel Berjaya.

Na 4 uur fietsen en fotograferen komen we weer terug bij ons hotel waar de hotelhond ons verwelkomt. Het beest zit vol met klevende zaden dus besluiten we haar eens een goede kam beurt te geven. Dat vind ze in 1^e instantie eng, maar Gooijert houdt haar in de houdgreep en dan geniet ze er toch wel van. Inmiddels zijn de Madagaskar wevers zo tam dat een mannetje tot 2 keer toe op mijn vingers landt en een stukje koek uit mijn hand eet.

Anse Lazio dus, we gaan er wel een keer heen met de bus, dus wordt vervolgt.

Aangezien we onze portie sport weer gehad hebben voor vandaag doen we de rest van de middag geen fluit meer. Gewoon relaxen in de schaduw op een ligbedje bij het zwembad.

Het is alweer zondag, 13 november. Deze ochtend maakt Gooijert weer 2 duiken en ik vermaak me met een boekje bij het zwembad, trek wat baantjes en maak een strandwandeling.

Wat later in de middag maken we een kleine wandeling. Bij de achteruitgang van het hotel gaan we omhoog. Na 5 minuten begin ik uiteraard al te klagen en zegt Gooijert dat we nog niet eens bij het startpunt zijn. Oeps, uiteindelijk is het een leuke wandeling en eindigen we bij vele mangobomen waar zwarte papegaaien en wel 6 blauwe duiven zitten en hier en daar een vleerhond. Deze vleerhonden worden fruitbats of flying foxes genoemd aangezien ze fruit eten en ze op vliegende honden/vossen lijken. We maken daar wat foto’s en rapen en eten wat mango’s. Daarna lopen we weer terug.

Pizzeria.

Aangezien de take away om de hoek op zondag is gesloten, besluiten we bij de pizzeria te eten. Als we aankomen is het al stervensdruk en we zien dezelfde koppen als gast en bediening als bij het ontbijt. We houden het hier voor gezien en slenteren de straat in. De take away op de andere hoek is van de straat is nog wel open dus eten we daar, haha.

Hiken vanaf hotel Berjaya.

Nog een pluspunt van het hotel, vanaf hier kan je de Salazie track doen. De wandeltocht begint vlak achter het hotel en dan loop je dwars het eiland over tot aan grand anse.

Salazie track.

De weg ernaar toe is even flink ploeteren maar al snel gaan we het tropisch woud in. Het pad bestaat uit bladeren, boomwortels en rotsen van graniet. De vegetatie is prachtig. We worden bekeken door de zwarte papegaaien. Totaal lopen we bijna 5 km en het hoogste punt is 250 meter. We doen we er 3,5 uur over. Onderweg komen we 2 andere toeristen tegen die we voor ons uit laten lopen, niet veel later komen ze weer terug. Volgens hun wordt het pad onbegaanbaar en zit er een mega grote spin in zijn web midden op het pad. Het pad wordt inderdaad steeds smaller en de takken en varens snijden en prikken in onze benen. Een klein stukje moeras is nog een uitdaging om te passeren. Niet voor Gooijert die op zijn teenslippers aan het hiken is, maar wel voor mijn gympen. De mega spin die het pad blokkeert verwijderd Gooijert met een tak. Het pad wordt dan nog smaller en we lopen niet meer in de schaduw van de grote bomen. Deze kant van de berg is totaal anders als de andere kant qua begroeiing.

Grand Anse.

Als we aankomen in Grand Anse zien we dat het strand heel breed en rustig is. Aan de kant van de weg wachten we 20 minuten op de bus en rijden terug naar de achterkant van het Berjaya hotel.
Moe en voldaan strijken we neer bij het zwembad. Later in de middag fietsen we naar de fietsverhuur om onze fietsen in te leveren. Terug naar het hotel halen we eten bij de take away. Op ons terras genieten we van een welverdiende cuba libre.

Gooijert en Corrine sint maarten

03 Hiken op Sint Maarten

Gooijert en Corrine 21 januari 202231 januari 2022 adelaarsrog, bier, biertje, borrel, bruine pelikaan, caribbean, duiken, fort, groene schildpad, heremietkreeft, hiken, leguaan, marigot, pelikaan, philipsburg, sint maarten, snorkelen, tek away 5 Reacties 847 Gelezen

Hiken.

Hiken op Sint Maarten. Op zondag 16 januari is overal op de radio muziek over “the lord”. We zijn om 8 uur al op pad want we gaan “hiken”. We moeten stoppen op de weg, geen idee waarom, maar als we niet veel later kunnen doorrijden zien we wat er aan de hand is: een straatrace is er aan de gang. Aan weerskanten worden automobilisten tegengehouden, niemand moppert en stopt gewoon. Langs beide kanten van de weg staat het vol met auto’s en mensen. Twee motoren staan klaar voor hun race.

Cole Bay.

We doen een easy trail en beginnen bij Cole bay, we starten bij sea side nature park.

hiken op sint maarten — Seaside nature park

hiken op stin maarten — Corrine op de rotsen

Het is een leuke ochtendwandeling, niet spectaculair. We komen leguanen tegen, wat vogeltjes en een verdwaalde heremietkreeft.

Fort Amsterdam

Aangezien het nog vroeg is, besluiten we om bij little bay Fort Amsterdam te bezoeken. Weer lopen we door het Divi beach resort en worden even opgehouden door een kolibri en een zingend suikerdiefje.

Antilliaanse kuifkolibri (sorry niet scherp)

Het suikerdiefje is prima te fotograferen, de kolibri is een ander verhaal (druk ding en mijn lens is te traag). De hike naar Fort Amsterdam is om te lachen, op het moment dat we denken; “hoe ver zal het zijn” dan zijn we er dus al. Van een fort is weinig meer te herkennen overigens, maar het is een mooi uitzicht bovenop de klif. We zien pelikanen rondvliegen, maar die zijn lastig te fotograferen, ze vliegen erg hoog.

In St. Philipsburg drinken we een mojito en lopen lang de duikshop om een afspraak te maken voor morgen. Daarna halen we onze snorkelspullen op. We gaan toch eens proberen die helikopter waar een zeepaardje in woont te zoeken. Ik weet het, een zeepaard die in een helikopter woont klinkt heel raar. Tijdens het snorkelen zien we weer een schildpad die rustig op de bodem ligt en graast van het zeegras.

Dan zwemt er een adelaarsrog voorbij. We zien de meest rare dingen op de bodem liggen, betonnen wandelpaden inclusief reling, brokken beton, leidingen, maar geen helikopter en dus ook geen zeepaard helaas.

Haan en duif

Op het strand hebben we gezelschap van een haan en een duif. We voeren ze pinda’s en vragen ons af hoe lang het zal duren voor de haan uit onze handen eet. Dat heeft ongeveer 5 pindaatjes geduurd. Meneer haan lonkt en loopt zelfs naar het zakje pinda’s. We lopen nog even naar het Fort zodat Gooijert daar kan vliegen met de drone.

Ik zie weer een pelikaan vliegen en loop een stukje terug en sla af naar de klif waar ik vanmiddag een pelikaan op de rotsen zat zitten. Als ik bij de klif aankom schiet ik in de lach, dit verwacht je niet. In de klif groeien prikkelstruikjes en daarop zit een pelikaan te chillen. Maar als ik verder kijk, zie ik wel een stuk of 10 pelikanen her en der zitten. Gooijert komt er ook aan en wil met de drone vliegen, maar de pelikanen vinden de drone eng en vliegen weg.

Zonsondergang.

Dan moet ik nog haasten om de zonsondergang te fotograferen vanaf het strand. Ik sjees alvast terug richting het strand, ik dacht een shortcut te nemen maar verdwaal hopeloos in het hotel. Uiteindelijk is Gooijert eerder op het strand dan ik, maar hij heeft zich gestoten aan een scherpe steen en heeft een bloedende voet. Nog net op tijd kan ik de zonsondergang fotograferen en dan gaan we moe en voldaan terug naar ons guesthouse. We schenken een welverdiend biertje in en maken zelf ons eten.

Lekker duiken.

Om kwart over 8 zitten we al in de auto op maandag 17 januari. We gaan naar de duikshop van Willem, divesintmaarten. Helaas kan ik niet snorkelen, maar ik ga wel mee op de boot. Gooijert maakt 2 duiken en is niet laaiend enthousiast. Het zicht is slecht en er is niet heel veel te zien, niet veel meer als dat we snorkelen in ieder geval. Ik zie nog wel een schildpad zwemmen vanaf de boot. De zee is onstuimig, gelukkig word ik niet zeeziek maar dein ik nog wel de rest van de dag na. We kopen nog wat boodschapjes bij de Nederlandse supermarkt maar we vinden dat de Franse supermarché Super-U veel meer te bieden heeft. De rest van de late namiddag chillen we op ons terras bij ons guesthouse.

Pelican Key.

Dinsdag 18 januari is het alweer. We gaan lopen in het plaatsje Pelican Key, daar moeten mooie typisch Caribische huizen staan. Het is een wijk waar de huizen groter zijn dan gemiddeld dus wij vinden het helemaal niet boeiend. Er is geen straatleven, we lopen naar boven en hebben een mooi uitzicht over de simpsonbaai, maar ja dat heb je nagenoeg overal op het eiland.

We denken maar zo: we hebben onze exercising weer gehad voor vandaag. Bij Maho beach drinken we wat en we kijken hoe de vliegtuigen landen die hier rakelings over het strand vliegen. Bij de bar is een surfbord beschreven wanneer de grote vliegtuigen komen, dat duurt nog 1.5 uur dus daar wachten we niet op.

We fotograferen wat kleinere vliegtuigen.

In het Franse deel dollars pinnen blijkt onmogelijk, dus rijden we naar het Nederlandse deel om wat dollars te bemachtigen. Betalen met euro’s in het Nederlandse deel is niet handig, de koers is dan zeer ongunstig en soms is een dollar hetzelfde al een euro.

Coconut grove.

Bij coconut grove kan je snorkelen, dus dat doen wij. De stroming is bizar. Het is flink zwemmen om tegen de stroming in te komen. Het water is ondiep, behalve ontelbare zee-egels zien we niet heel veel. Het is een wirwar van wier en zeegras, hier en daar een grote schelp met slak, maar we zijn vooral bezig om vooruit te komen. Bij een heel ondiep veldje vol zee-egels hou ik het voor gezien en laat me mee drijven op de stroming terug naar het kiezelstrand. Bij ons guesthouse houden we siësta voor de rest van de middag. Een biertje, een snackje, wij vermaken ons wel.

Duiken en verbranden.

Gooijert gaat duiken op woensdag 19 januari. Rond 9 uur zijn we bij de duikbasis en zodra alle duikers aan boord zitten en vertrekken loop ik naar het strand. Ik ga eens lekker chillen deze ochtend en huur een strandbedje voor 10 usd. Deze vakantie begonnen we met factor 50 en zijn toen afgedaald naar 20. Deze ochtend smeer ik me diverse keren in met factuur 4 en ik check mezelf regelmatig. De verkopers aan het strand met tassen, sieraden en omslagdoeken zijn niet te tellen.

Massage.

Maar ik neem wel een massage. Ze doet eerst een demonstratie, prima, wat vraag je ervoor? 45 usd zegt ze zonder te verblikken of te verblozen. Ik rol zowat van mijn stoel en roep WHAT?? 30 dan zegt ze? Nou ik vind 20 eigenlijk gek zat. Oké doen we dat. Shit dat ging te snel, is 20 nog teveel? Maar goed ze masseert mijn benen en ik geniet.

Aloë Vera.

Ze masseert overigens met verse aloë vera, dat is best lekker maar zodra ze klaar is zit ik wel onder de aloë vera snottebellen. Ik neem af en toe een verfrissende duik in het water (ook om die smurrie weg te wassen) en om 1 uur ben ik weer terug bij de duikbasis. Gooijert heeft 2 mooie wrakduiken gemaakt en komt in zijn nopjes van de boot gewandeld. Op 1 van de wrakken wonen 2 schildpadden en 1 lag nog heerlijk te slapen op het achterdek, je verzint het niet he?

Ondanks mijn zorgvuldige smeeracties ben ik toch verbrand, shit. Mijn benen gloeien en ik ga niet meer in de zon de rest van de dag.

Mojito.

Bij de supermarkt kopen we een plantje munt, limoen, sodawater en rietsuiker. Dat plantje munt kost maar liefst 12 euro….. maar we kopen het toch, we hebben trek in een mojito. Van de week betaalde we daar 7 usd voor, dus dat plantje van 12 euro kan er dan ook wel vanaf.

Eenmaal bij ons guesthouse maken we dus een overheerlijke verfrissende MOJITO! De rest van de dag doen we HE-LE-MAAL niets meer.

Mijn verbrande bovenbenen voelen op donderdag 20 januari weer een stuk beter aan, maar ik trek toch een lange broek aan. De rest van lijf bedek ik weer in factor 50.

Parrot Ville bird Park.

Deze ochtend gaan we naar het parrot ville bird park. De verwachtingen zijn niet heel hoog, maar bij gebrek aan wilde vogels gaan we eens kijken of daar wat leuks te vinden is. Het park gaat om half 10 open en om 10 over half 10 staan we voor de deur. Toen moesten we nog even wachten, het was nog niet allemaal op orde. We krijgen eerst wat uitleg over de vogels een iedereen krijgt een bakje zaad mee. De vogels krijsen enorm, we gaan naar binnen en de vogels vliegen om je oren, zitten op je schouders en bij mij vooral in mijn haar.

Het is een grote volière, niet super bijzonder maar de vogels zijn leuk. Niet alleen parkieten en papegaaien maar ook wat duifjes en kwartels. Het kost 10 usd per persoon om binnen te komen en wij vinden dat best aan de hoge kant. We vermaken ons 1,5 uur met het voeren en fotograferen van de vogels en gaan dan naar Fort Louis bij Marigot.

Fort Louis.

We parkeren de auto en lopen omhoog naar de rest van wat er nog over is van het Fort. Ook hier weer een mooi uitzicht over de haven en Marigot, de hoofdstad van het Franse deel.

Leguaan bij fort Louis, op de achtergrond Marigot.

Op de rand loopt een leguaan en ik zie dat 2 tieners het dier proberen te bekogelen met stenen. Ik zeg daar wat van (lees: scheld ze verrot) en als ze niet snel ophoepelen ben ik in staat om ze verrot te slaan, ik kan hier niet zo goed tegen. De leguaan is niet geraakt en snapt niets van de commotie. We maken de nodige toeristenplaatjes rondom het fort en lopen later nog een stukje door Marigot.

Bij de haven drinken we een verse fruitsmoothie en slenteren weer terug naar de auto.

Tek Away.

Richting huis stoppen we op de stoep bij de tek away, ik neem gebakken rijst met groenten en stoofvlees, Gooijert neemt hetzefde alleen vis ipv stoofvlees.